We bellen wat af. Iedere dag bel ik wel met vriendinnen, ouders en relaties. De enigen met wie ik nauwelijks bel zijn mijn zonen. Daar app ik namelijk mee. Noodgedwongen hoor. Als ik een van mijn zonen bel, nemen ze hun telefoon niet op en sturen vervolgens een app’je met de mededeling “Je belde, is er wat?” En zo word ik gedwongen tot app-contact met hen.
Ik betaal de telefoonrekeningen van mijn zonen omdat ik wil dat zij bereikbaar zijn, al is het contact alleen per app (zucht).
Een paar maanden geleden heb ik mezelf een klusje gegeven om uit te zoeken of ik niet kon besparen op mijn telefoonkosten. Ik heb de vaste huistelefoon opgezegd, want waarom zou ik nog een huistelefoon hebben als iedereen mij mobiel kan bereiken? En de abonnementen van mijn zonen heb ik omgezet naar sim-only abonnementen. Sim-only houdt in dat je een abonnement afsluit zonder een bijgeleverde toestel. Het is natuurlijk ook vrij onzinnig om ieder jaar of twee jaar een nieuw toestel te kiezen. Je telefoon is niet plotseling ouderwets als er een nieuwer model geïntroduceerd wordt en ieder toestel kan prima drie of vier jaar mee.
Daarnaast heb ik gekozen voor een minder bekend merk als provider. In Nederland moet je dan denken aan merken als Youfone, Robin, Simyo of Lebara die zelf geen eigen netwerk hebben, maar wél gebruik maken van het prima netwerk van bijvoorbeeld KPN, Vodafone of T-Mobile.
Kortgezegd komt het erop neer dat je dan een goedkoper abonnement hebt, maar via hetzelfde goede netwerk. Het is zomaar enkele tientjes per maand goedkoper dan wanneer je een abonnement via bijvoorbeeld KPN, Vodafone of T-Mobile afsluit.
Overstappen gaat geruisloos en gemakkelijk, mijn zonen hebben het niet eens gemerkt. Met de drie abonnementen bespaar ik nu een bedrag van € 300 per jaar. Daarvan kan ik bij wijze van spreken, iedere maand met ze gaan lunchen, om ons app-contact wat te verstevigen zeg-maar.
